Opština Opovo

Opština Opovo je jedna od najmanjih opština u Vojvodini. Nalazi se u južnom Banatu, na svega 30 km od Beograda i Pančeva, odnosno 40 km  od Zrenjanina.

Na površini od 203 km2 nastanjeno je 11016 stanovnika, u okviru četiri naseljena mesta: Baranda, Opovo, Sakule i Sefkerin. Sva naselja se nalaze na levoj obali reke Tamiš, koja protiče dužinom od 29 km uz teritoriju opštine.

Udaljenost od magistralnog puta Beograd – Zrenjanin iznosi 3 km. koliko je udaljen i koridor 10 ( autoput ) .

Preko teritorije opštine Opovo prelazi regionalni put R – 124 Vršac – Pančevo – Zrenjanin. Aerodrom “ Nikole Tesle “  je udaljen 50 km od opštine Opovo.

Poljoprivredna delatnost je zahvaljujući prirodnim resursima ( plodno zemljište, povoljna klima, bogarstvo vodenih tokova … ) zastupljena u oko 60 % od ukupne delatnosti. Težnja je na afirmaciji turizma kao nosioca razvoja opšine, pri čemu se akcenat stavlja na integraciji svih raspoloživih resursa i spoja poljoprivrede i turizma.

U neposrednom susedstvu nalaze se Carska bara , Deliblatska peščara i Glogonjsko – jabučki rit. Oko 70 % teritorije je pod kvalitetnim černozemom koji se poljoprivredno iskorišćava, dok je ostatak pod pašnjacima, solonjecima, močvarno glejnom zemljištu i aluvijalnom tlu koje je  redovno plavljeno vodama Tamiša. Na teritoriji opštine postoji veći broj prirodnih i veštačkih jezera, kao i nekoliko kanalskih sistema ukupne dužine 42 kilometra.

Klima u ovom delu Banata ima umereno – kontinentalne karakteristike. Jesen je toplija od proleća, a temperaturni prelaz od leta ka zimi je blaži od prelaza zime u leto. Srednja godišnja temperatura u Sakulama, Barandi i Opovu je 11,2 C, dok je u Sefkerinu neznatno viša.

Glavna hidrološka “ arterija “ opštinskog atara je reka Tamiš, koja protiče zapadnom periferijom opštine u dužini od 29 kilometara. Njegove obale su mestimično strme i visoke a mestimično ravne sa nižim delovima. Kao i kod svih ravničarskih reka, u zavisnosti od vodostaja ovde se menja i širina obalskog pojasa. U proleće, nakon perioda visokog vodostaja kada se Tamiš potpuno povuče, uz obalu se formira određen broj većih i manjih efemernih sezonskih bara. Istovremeno, često su poplavljene travnate čistine na nižim gredama i plićim depresijama zavise od nivoa Tamiša i nivoa freatskih voda, tako da u vreme sušnih perioda postaju slatinasti tereni bez vode. Kao u čitavom svom donjem toku, Tamiš usled visokog vodostaja, neotpornosti lesa kroz koji protiče i rada fluvijalne erozije, gradi veliki broj lučnih i laktastih meandara, koje često preseca i napušta stvarajući tako fosilne meandre, tj. bare i mrtvaje. Na ovaj način je, i u Opovačkom ataru nastalo više fluvijalnih jezera koja su tokom osamdesetih godina prošlog veka preuređena i ušla u sastav velikog kompleksa ribnjaka.